“Języki obce są dla mnie istotnym elementem mojego życia. Narzędziem, które pomaga zanurzyć się w nowym świecie i poznać go od podszewki, intymnie. Dało mi to szansę na poznawanie nowych sposobów wyrażania się i widzenia świata oraz pozwoliło mi również spojrzeć na kulturę rodzimą i siebie (...) z innej perspektywy. To wszystko stworzyło możliwość łączenia w sobie wielu wymiarów i z tej mieszanki wciąż powstaje nowe ja, nowy język, nowa wrażliwość”.
ominika Kustosz-Lee urodziła się w Bolesławcu. Tutaj odebrała podstawową edukację muzyczną i plastyczną. Już w dzieciństwie obudziła się w niej fascynacja Azją, która stopniowo dojrzewała i z czasem skupiła się na sztuce i językach. Obie te pasje zawiodły ją do Korei Południowej, gdzie mieszka od 2008 r.
Jest absolwentką Wydziału Neofilologii Uniwersytetu im. A. Mickiewicza w Poznaniu. Ukończyła pięcioletnie studia magisterskie na kierunku etnolingwistyka, na których poznawała język japoński, niemiecki i angielski oraz studia licencjackie na kierunku filologia koreańska. Przez rok uczyła się również na kierunku edukacja artystyczna na Akademii Sztuk Pięknych (obecnie Uniwersytet Artystyczny) w Poznaniu.
W 2010 r. otrzymała w drodze konkursu – jako jedna z dwóch osób w Polsce – 5-letnie stypendium rządu Republiki Korei, co pozwoliło jej kontynuować studia językowe oraz rozpoczęte na ASP studia artystyczne. W Seulu ukończyła studia na Wydziale Malarstwa Zachodniego na uniwersytecie Ewha Woman’s University (największej kobiecej instytucji edukacyjnej na świecie). Podczas kolejnych lat studiów uczęszczała także na zajęcia z malarstwa wschodniego, co dodatkowo wzbogaciło jej warsztat o nowe formy wyrazu, kolejny język. Zaadaptowała do znanej tematyki tusz, tradycyjne wschodnie pędzle, które w naturalny sposób uczą nowej linii oraz paletę tradycyjnych koreańskich kolorów.
Artystyczne poszukiwania Dominiki Kustosz-Lee skupiają się głównie wokół ciała ludzkiego. Jest ono anonimowe, a poddawane analizie wybrane jego części są inspiracją do odkrywania jego piękna, jego linii – zagięć i wgłębień, gam odcieni i ich refleksów. Drugim centralnym punktem jej twórczości jest kolor. Ciału i przestrzeni, którą zajmuje, nadaje kolory symbolizujące ją samą i wyrażające jej potrzeby – ciepła, radości, bliskości, czułości, pasji i namiętności.
(info: Muzeum Ceramiki)
